Կղզյակի մեկուսացումը, որոշ հեռավորության վրա գտնվելը Վենետիկ քաղաքը կազմող հիմնական կղզիներից, այն նպաստավոր վայր է դարձրել բորոտ գաղութ կարանտինի կայարանում։ Կղզին հիմնադրվել է տասներկուերորդ դարում, ստանալով իր անունը սուրբ Ղազար, հովանավոր՝ սուրբ և բորոտավարակների։ Լքված է տասնվեցերորդ դարում, իսկ 1717ին Վենետիկի իշխող խորհրդի կողմից այն տրվել է մի խումբ հայ վարդապետների։ Մխիթարը և նրա տասնյոթ վարդապետները կառուցել են վանքը, վերականգնել հին եկեղեցին և ընդլայնել կղզին իր ներկա 30,000 քմ, մոտ չորս անգամ ավել իր նախնական տարածքից։

L’isolamento dell’isolotto, una certa distanza dalle isole principali che compongono la città di Venezia, ne fece un luogo favorevole per una stazione di quarantena per un lebbrosario. L’isola fu fondata nel XII secolo, prendendo il nome da San Lazzaro, patrono dei lebbrosi. Abbandonato nel XVI secolo, nel 1717 fu ceduto dal consiglio reggitore di Venezia a un gruppo di studiosi armeni. Mkhitar ei suoi diciassette monaci costruirono il monastero, restaurarono la vecchia chiesa e ampliarono l’isola fino agli attuali 30.000 metri quadrati, quasi quattro volte la sua superficie originaria.