Չինգիզ խան (1206-1227) – մոնղոլական կայսրության հիմնադիրը: Նրա նվաճումներն ընդգրկում էին Ասիայի և Եվրոպայի մեծ հատվածներ:

Տփղիս (Թբիլիսի)—Վրաստանի մայրաքաղաքը, որը միջնադարում կարևորագույն քաղաք էր Կովկասյան տարածաշրջանում: Թբիլիսին ռազմավարական դիրք ուներ՝ կապելով Կովկասը Միջին Արևելքի և Եվրոպայի հետ, ուստի հաճախ էր հայտնվում տարածաշրջանային իշխանությունների ուշադրության կենտրոնում:

Գեորգի Լաշա – Վրաց թագավոր (1213-1223 թթ.), որը իշխում էր Թամար թագուհու մահից հետո: Նրան հաճախ հիշատակվում է որպես Վրաստանի վերջին հզոր թագավորներից մեկը մինչև մոնղոլական նվաճումները:

Իվանե Զաքարյան – հայազգի ռազմական առաջնորդ և պետական գործիչ Վրաստանում Զաքարյանների տոհմից: Նա և իր եղբայրը՝ Զաքարե Զաքարյանը, կարևոր դեր են խաղացել վրացական թագավորության ռազմական և վարչական կյանքում:

Իլխանություն – Իլխանությունը դարձել է մոնղոլական կայսրության մի մասը և մեծ ազդեցություն է ունեցել Միջին Արևելքի քաղաքական և մշակութային կյանքում:

Իլխան – Իլխանները կառավարում էին Մոնղոլական կայսրության տարածքային միավորները:

Ջիզիա –

Ղազան Խան – Ղազան Խանը առավել հայտնի է նրանով, որ պաշտոնապես ընդունել է իսլամը, ինչը մեծ ազդեցություն է ունեցել Իլխանության կրոնական և քաղաքական կյանքում:

ա) Չինգիզ Խանը կիրառել է բազմաթիվ մեթոդներ հակառակորդների դեմ:

1. Կենտրոնացված բանակ: Նա ստեղծել է մեկ կենտրոնացված և լավ կազմակերպված բանակ, որը կազմում էր տարբեր ցեղերի զորքեր, և այսպես ապահովել է իրենց ավելի մեծ ուժը:
2. Տեխնիկական նորարարություններ: Նա օգտագործել է նոր տեխնոլոգիաներ, ինչպիսիք են ծանր թևավոր զինվորները և գնդացիրները, որոնք առավելություն են տվել մոնղոլներին պատերազմներում:

բ) Մոնղոլների և թյուրքական ցեղերի բնակեցումը նվաճված տարածքներում ունեցել է մի շարք կարևոր նշանակություններ.

Ռազմական ուժեղացում: Նվաճված տարածքներում բնակեցված ցեղերը դարձան ռազմագործունեության մասնակիցներ, ինչը ապահովեց մոնղոլների ռազմական ուժի աճը:

Տարածքային վերահսկողություն: Նվաճված երկրներում մոնղոլներն ավելի հեշտությամբ էին վերահսկում տարածքները, քանի որ տեղական բնակչությունը օտար ցեղերի կողմից իշխողն ընդունում էր:

գ) Հայ իշխանների և ազնվականների համար մոնղոլական տիրապետությանը ենթարկվելու որոշումը կարող էր նպատակահարմար լինել մի քանի պատճառով.

Պաշտպանություն: Մոնղոլների տիրապետությանը ենթարկվելը կարող էր ապահովել պաշտպանության ռեսուրսների և ուժերի ավելացում, ինչը կարևոր էր տարածաշրջանում հաճախակի պատերազմներին: